De vraag of ik kinderen heb

Over sociale druk, verlangen en het ongemak van het niet-weten

Afgelopen weekend was ik op een babyshower. Een concept waar ik persoonlijk weinig mee heb, al vraag ik me soms af of dat komt omdat ik zelf nog geen moeder ben.

Aan een lange tafel met dertien vrouwen was ik de enige zonder kinderen. Deze zomer word ik 37. Het thema ‘kinderen’ voelt enerzijds urgent, en anderzijds helemaal niet. Urgent vanwege de sociale en biologische druk die ik bijna dagelijks ervaar. Anderzijds niet urgent omdat ik geen partner heb, geen wens voel om alleenstaande moeder te worden, en er dus eerst nog ‘van alles moet gebeuren’ voordat het überhaupt een mogelijkheid is.

Over de sociale druk is veel geschreven. Als je zelf een man bent, of een vrouw die voor haar 35e moeder werd, dan ken je het concept van sociale druk misschien wel, maar voel je het waarschijnlijk niet. Alle kinderloze vrouwen boven de 35 weten precies wat ik bedoel.

Het zit in de blikken, de vragen, het subtiele ongemak in een gesprek — vooral met mensen die je net leert kennen — zodra ik zeg dat ik 36 ben. Als vrouw is die leeftijd onlosmakelijk verbonden met moederschap. Of het uitblijven daarvan.

Volgens de psychoanalyse is de buitenwereld een reflectie van je binnenwereld. De vraag die ik in de ogen van anderen zie, is dezelfde die ik mezelf ook bijna dagelijks stel: Zal ik ooit moeder worden? Het verlangen is er zeker. Ik hoop dat het me nog gegeven is.

En juist dat maakt het gesprek extra ingewikkeld. Want als je bewust single bent en geen kinderen wilt, dan kun je dat uitleggen. Je wijkt misschien af van de norm, maar je hebt een verhaal. Een keuze. Ik zit niet in die positie. Ik weet zelf ook niet waarom het zo gelopen is. Of het ooit nog gebeurt.

Ondertussen ben ik al een tijd single. Ook dat roept vragen op. Uitspraken als: “Nou… dat snap ik echt niet!” zijn vaak goed bedoeld, maar klinken in mijn oren als: “Leg dit maar even uit.”
Ik heb allerlei ‘verklaringen’, maar als ik eerlijk ben, na jaren van zelfonderzoek, persoonlijke ontwikkeling, therapie en daten, is het simpele antwoord: ik ben de man nog niet tegengekomen.

Een paar jaar geleden was dat misschien anders. Toen was ik nog zoekende naar mezelf. Achteraf ben ik dankbaar dat ik toen geen relatie kreeg, want die had me waarschijnlijk afgeleid van mijn pad. Het is een groot cadeau van het leven dat ik die reis mocht maken. Dat ik nu, dankzij al die stappen, een gelukkige en heldere vrouw ben.

Maar goed, terug naar de vragende blikken.
Voor wie zich dat afvroeg, dit is het antwoord:
Ik weet het niet. Ik weet niet waarom mijn leven zo gelopen is. En ook niet wat het nog voor mij in petto heeft. Het niet-weten is soms magisch, en soms intens ongemakkelijk.

Aan iedereen met kinderen die iemand ontmoet zoals ik:
Wees je bewust van wat je vraagt. Denk eens aan een thema in je eigen leven waarin je ook even niet weet hoe het gaat lopen. Waarin je wiebelig staat. Bedenk dan hoe het zou voelen als een relatief onbekende daar ineens een directe vraag over stelt. Neem dát gevoel mee in je intentie, voordat je het gesprek opent.

Namens alle (nog) kinderloze vrouwen die nog in onzekerheid zijn:
Dank voor je sensitiviteit.
En veel liefde en wijsheid voor jouw eigen kwetsbare thema's in het leven.

Liefs,
Eva