Ik had al eens gehoord dat dit thema momenteel erg leeft, maar dít had ik niet verwacht. Op dit moment hebben al 300.000 mensen dit bericht gezien. Ik zal later schrijven wat voor type reacties ik allemaal heb gekregen en hoe ik daar naar kijk. Voor nu ben ik vooral overweldigd. Het lukt niet meer om op iedereen te reageren. Het is simpelweg te veel. Zowel in aantal als in emotionele zin. Het maakt blijkbaar heel veel los, ook in mijzelf.
Blijf vooral delen en reageren. Ik neem de tijd om alles rustig door te nemen zodra ik daar weer de ruimte voor voel. Nogmaals: onwijs bedankt voor alle prachtige, eerlijke verhalen. Als we allemaal ons sociale schild een beetje laten zakken, wordt de wereld mooier. ❤️
Beste Eva, dankjewel dat je dit hebt geschreven. Ik ben al langere tijd op zoek naar artikelen/vertellingen/literatuur/wat dan ook vanuit precies dit perspectief: dat van een single vrouw van boven de 35 met kinderwens, maar zónder de wens om alleenstaande moeder te worden. De paradox van urgentie/abstractie die je beschrijft herken ik enorm; enerzijds de tijdsdruk die je voelt, anderzijds dat 'alles wat er nog moet gebeuren' voordat (proberen) een kind (te) krijgen überhaupt een mogelijkheid is, waardoor dat laatste een abstractie is die nauwelijks iets met je huidige werkelijkheid te maken heeft. Fijn dat jij je gedachten hierover deelt en hopend op meer van dit, groet van Sanne (35, vrijgezel, met kinder- en relatiewens, zonder de wens om alleenstaande moeder te worden)
Een verhaal met de nodige impact Eva. Ik heb zelf 2 kids maar ben mij er bewust van en doe zelf (voor zover ik weet) nooit aannames over dit onderwerp. Elk mens is anders en levens lopen niet het zelfde, dat vind ik belangrijk om in te zien. Ik denk dat je meer bewustwording creëert bij het gros en goed dat je dit zo helder benoemd. Groet Stefan
Ja, verschrikkelijk dit gevoel. En dan ben ik nog 'maar' 31, deze winter 32. Ik ben mijn hele jeugd, van 14 tot 28 samen geweest met dezelfde persoon waarbij ik na jarenlang werken aan die relatie, eindelijk voor mijn eigen geluk zonder hem koos. En dat was doodeng. Want ik was 'al' 28 en ik moest nu 'helemaal opnieuw' beginnen. Zou ik wel op tijd die persoon tegenkomen met wie het dan wél allemaal ging lukken?
Mijn kinderwens is sterk geweest tot mijn 23e ongeveer, vanaf dat moment is de relatie met mijn ex denk ik onherroepelijk beschadigd. Onbewust zag ik geen vader meer in hem en sloot ik me af van het hele idee. De afgelopen jaren, sinds de break-up, ben ik o.a. druk bezig geweest met alle mogelijke scenario's accepteren en echt geloven dat ik in een scenario zonder kinderen of zelfs zonder partner ook gelukkig zou zijn. Dat lukte, en toen pats-boem was daar mijn huidige partner. We kennen elkaar pas 9 maanden maar weten zeker dat we de hele shebang met elkaar willen (of het ons gegund gaat zijn, is natuurlijk een tweede, maar daar gaan we voor de gemoedsrust maar wel even vanuit). Ik 31, hij 38, en ineens is die kinderwens daar weer.
Ik begrijp dat ik 'meer tijd' heb dan jij (en deze uitspraak maakt me oprecht een beetje misselijk, omdat ik me al enorme zorgen heb gemaakt, laat staan jij misschien), maar ik begrijp de innerlijke onrust erg goed. Ik heb meerdere malen nagedacht over het laten invriezen van mijn eitjes, maar ik besloot vertrouwen te hebben in mijn pad.
Dat je zo veel tijd geïnvesteerd hebt in jezelf, weet wat je wel en niet wil en wat je wel en niet zoekt, is ontzettend waardevol. Voor jezelf, voor je toekomstige partner, en voor de opvoeding van je toekomstige kinderen. Als jij moeder wil worden, samen met een liefdevolle partner, dan gaat dat lukken. Hoe dan ook!
Mijn vrouw (38) en ik (37) verwachten over een paar weken ons eerste kindje. We kennen elkaar nu 2 jaar - het rekensommetje is snel gemaakt. Toen wij elkaar leerden kennen was er bij beide geen druk of zelfs een vage wens. We zijn stapelgek op elkaar en opeens ontvlamde de wens en ging het gelukkig heel makkelijk.
We hebben beide altijd gedacht, liever geen kinderen dan met de verkeerde persoon. Wat ik probeer te zeggen: hou eerst van jezelf (en dat je de tijd genomen hebt om jezelf te onderzoeken is top voor je mogelijke partner), vindt vervolgens iemand die dat aanvult en dan heb je een basis voor een goed nest.
Laat je niet gekmaken door tijdsdruk - je hebt waarschijnlijk echt nog wel even. En in het ergste geval zijn er al veel kindjes op de wereld die om wat voor reden een goed nest kunnen gebruiken. Vind eerst je liefde, geniet van elkaar en wie weet. Zo niet, kun je ook prima gelukkig zijn zonder zoals Marco op zijn fiets. 😉
Ik ben over dit thema een Instagram account begonnen: lovedinthewaiting. Voor de vrouw die verlangens heeft naar een man en gezin (ik hoop dat het oké is dat ik dat hier deel) 💚
Iedereen die daar (ver/voor)oordelend op reageerde die
1 negeerde ik
2 liet ze lekker leuteren
3 wenste ze veel geluk met hun koters
4 vond ik een egocentrisch denkende Pampermilieuvervuiler
5 vertelde ik een vreselijk verhaal over een afschuwelijke operatie in Verweggistan die vanwege de lage graad van goede medische voorzieningen aldaar volkomen onverwacht en onherstelbaar zulke schade aanrichtte dat mijn gewenste 12 kinderen onhaalbaar zullen zijn. Zelfs 1 lukt niet.
Maar ik ben een man.
Dus dan komt er altijd één die zegt: 'Ja maar jullie mannen kunnen altijd en wij vrouwen hebben een biologische klok die tikt als ee tijdbom en..'
Tegen die tijd zit ik al in het bos op de mountainbike. Hoewel die, nu ik erover nadenk, misschien wel instrumenteel is aan mijn kinderloosheid.
Hier ook mijn LinkedIn comment:
Update 27-5:
Lieve, lieve mensen,
Ik had al eens gehoord dat dit thema momenteel erg leeft, maar dít had ik niet verwacht. Op dit moment hebben al 300.000 mensen dit bericht gezien. Ik zal later schrijven wat voor type reacties ik allemaal heb gekregen en hoe ik daar naar kijk. Voor nu ben ik vooral overweldigd. Het lukt niet meer om op iedereen te reageren. Het is simpelweg te veel. Zowel in aantal als in emotionele zin. Het maakt blijkbaar heel veel los, ook in mijzelf.
Blijf vooral delen en reageren. Ik neem de tijd om alles rustig door te nemen zodra ik daar weer de ruimte voor voel. Nogmaals: onwijs bedankt voor alle prachtige, eerlijke verhalen. Als we allemaal ons sociale schild een beetje laten zakken, wordt de wereld mooier. ❤️
Beste Eva, dankjewel dat je dit hebt geschreven. Ik ben al langere tijd op zoek naar artikelen/vertellingen/literatuur/wat dan ook vanuit precies dit perspectief: dat van een single vrouw van boven de 35 met kinderwens, maar zónder de wens om alleenstaande moeder te worden. De paradox van urgentie/abstractie die je beschrijft herken ik enorm; enerzijds de tijdsdruk die je voelt, anderzijds dat 'alles wat er nog moet gebeuren' voordat (proberen) een kind (te) krijgen überhaupt een mogelijkheid is, waardoor dat laatste een abstractie is die nauwelijks iets met je huidige werkelijkheid te maken heeft. Fijn dat jij je gedachten hierover deelt en hopend op meer van dit, groet van Sanne (35, vrijgezel, met kinder- en relatiewens, zonder de wens om alleenstaande moeder te worden)
Een verhaal met de nodige impact Eva. Ik heb zelf 2 kids maar ben mij er bewust van en doe zelf (voor zover ik weet) nooit aannames over dit onderwerp. Elk mens is anders en levens lopen niet het zelfde, dat vind ik belangrijk om in te zien. Ik denk dat je meer bewustwording creëert bij het gros en goed dat je dit zo helder benoemd. Groet Stefan
Ja, verschrikkelijk dit gevoel. En dan ben ik nog 'maar' 31, deze winter 32. Ik ben mijn hele jeugd, van 14 tot 28 samen geweest met dezelfde persoon waarbij ik na jarenlang werken aan die relatie, eindelijk voor mijn eigen geluk zonder hem koos. En dat was doodeng. Want ik was 'al' 28 en ik moest nu 'helemaal opnieuw' beginnen. Zou ik wel op tijd die persoon tegenkomen met wie het dan wél allemaal ging lukken?
Mijn kinderwens is sterk geweest tot mijn 23e ongeveer, vanaf dat moment is de relatie met mijn ex denk ik onherroepelijk beschadigd. Onbewust zag ik geen vader meer in hem en sloot ik me af van het hele idee. De afgelopen jaren, sinds de break-up, ben ik o.a. druk bezig geweest met alle mogelijke scenario's accepteren en echt geloven dat ik in een scenario zonder kinderen of zelfs zonder partner ook gelukkig zou zijn. Dat lukte, en toen pats-boem was daar mijn huidige partner. We kennen elkaar pas 9 maanden maar weten zeker dat we de hele shebang met elkaar willen (of het ons gegund gaat zijn, is natuurlijk een tweede, maar daar gaan we voor de gemoedsrust maar wel even vanuit). Ik 31, hij 38, en ineens is die kinderwens daar weer.
Ik begrijp dat ik 'meer tijd' heb dan jij (en deze uitspraak maakt me oprecht een beetje misselijk, omdat ik me al enorme zorgen heb gemaakt, laat staan jij misschien), maar ik begrijp de innerlijke onrust erg goed. Ik heb meerdere malen nagedacht over het laten invriezen van mijn eitjes, maar ik besloot vertrouwen te hebben in mijn pad.
Dat je zo veel tijd geïnvesteerd hebt in jezelf, weet wat je wel en niet wil en wat je wel en niet zoekt, is ontzettend waardevol. Voor jezelf, voor je toekomstige partner, en voor de opvoeding van je toekomstige kinderen. Als jij moeder wil worden, samen met een liefdevolle partner, dan gaat dat lukken. Hoe dan ook!
Mijn vrouw (38) en ik (37) verwachten over een paar weken ons eerste kindje. We kennen elkaar nu 2 jaar - het rekensommetje is snel gemaakt. Toen wij elkaar leerden kennen was er bij beide geen druk of zelfs een vage wens. We zijn stapelgek op elkaar en opeens ontvlamde de wens en ging het gelukkig heel makkelijk.
We hebben beide altijd gedacht, liever geen kinderen dan met de verkeerde persoon. Wat ik probeer te zeggen: hou eerst van jezelf (en dat je de tijd genomen hebt om jezelf te onderzoeken is top voor je mogelijke partner), vindt vervolgens iemand die dat aanvult en dan heb je een basis voor een goed nest.
Laat je niet gekmaken door tijdsdruk - je hebt waarschijnlijk echt nog wel even. En in het ergste geval zijn er al veel kindjes op de wereld die om wat voor reden een goed nest kunnen gebruiken. Vind eerst je liefde, geniet van elkaar en wie weet. Zo niet, kun je ook prima gelukkig zijn zonder zoals Marco op zijn fiets. 😉
Ik ben over dit thema een Instagram account begonnen: lovedinthewaiting. Voor de vrouw die verlangens heeft naar een man en gezin (ik hoop dat het oké is dat ik dat hier deel) 💚
Ik heb geen kinderen.
Iedereen die daar (ver/voor)oordelend op reageerde die
1 negeerde ik
2 liet ze lekker leuteren
3 wenste ze veel geluk met hun koters
4 vond ik een egocentrisch denkende Pampermilieuvervuiler
5 vertelde ik een vreselijk verhaal over een afschuwelijke operatie in Verweggistan die vanwege de lage graad van goede medische voorzieningen aldaar volkomen onverwacht en onherstelbaar zulke schade aanrichtte dat mijn gewenste 12 kinderen onhaalbaar zullen zijn. Zelfs 1 lukt niet.
Maar ik ben een man.
Dus dan komt er altijd één die zegt: 'Ja maar jullie mannen kunnen altijd en wij vrouwen hebben een biologische klok die tikt als ee tijdbom en..'
Tegen die tijd zit ik al in het bos op de mountainbike. Hoewel die, nu ik erover nadenk, misschien wel instrumenteel is aan mijn kinderloosheid.
Houdt moed.